No dobrze, co wynika z naszego cięcia, naszej operacji? Oto nasz słuchacz ma kilka kluczowych funkcji psychicznych, które warto tu wyszczególnić. Obraz anatomiczny, który nam się rysuje wyróżnia: wyobraźnię, zdolność do analitycznego myślenia, emocje, pamięć, empatię, umiejętność syntezy oraz uwagę. I na tej ostatniej chcę  przez chwilę się zatrzymać, bo pozyskanie uwagi słuchacza jest – w mojej ocenie – zadaniem kluczowym. Od uwagi wszystko się zaczyna. Jeżeli mówca, czy rozmówca nie uchwyci, nie pozyska i nie utrzyma uwagi swoich słuchaczy, to cały przekaz, cała prezentacja ląduje… poza odbiorcą.

To uwaga jest bramą, przez którą można wejść w świat wyobraźni, myśli  i emocji słuchacza. Dopiero za nią zaczyna się całe bogactwo! Ale należy przez nią przejść, bo w innej sytuacji jesteśmy poza murami. Wielu mówców marzy o tym, by przekonać, by dotrzeć ze swoim przekazem. Wielu menedżerów chce zainspirować do zmian, wyzwolić motywację. Wielu nauczycieli pragnie, by dana treść została zapamiętana, ale niestety nie biorą pod uwagę… uwagi. Słowem, wychodzimy z laboratorium z jednym wnioskiem, anatomia funkcji psychicznych człowieka mówi: uwaga na uwagę.

P.S. Można by – odwołując się na moment do innej metafory – powiedzieć, że uwaga jest jak bardzo płoche zwierzę. Dlaczego tak? Jest sporo intuicji w językowych zwrotach dotyczących opisu tej psychicznej funkcji człowieka. Wystarczy przywołać kilka czasowników: „uchwycić uwagę”, „przykuć uwagę”, czy „skoncentrować uwagę”. Czyli, jeżeli mamy ją uchwycić to znaczy, że jest płocha, jeżeli przykuć to znaczy, że może odlecieć, jeżeli skoncentrować to może szybko się rozproszyć w przestrzeni. Rzeczywiście, badania potwierdzają, że jest to funkcja psychiczna, która łatwo przemieszcza się w inne rejony. Słowem trzeba nauczyć się ją przywoływać i oswajać.